Ja hoor, hij ligt er weer. Alsof het niet pijnlijk genoeg is om 35 te worden, ligt daar ook die vriendelijk ogende uitnodiging weer op de mat. Het begint nog aardig: “Geachte mevrouw (Ze zei mevrouw tegen me!), wij nodigen u uit (gezellig!) om mee te doen aan het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker.” Anticlimax ten top. Vijf jaar geleden mocht ik ook al, het onderzoek wordt immers uitgevoerd bij alle vrouwen vanaf 30 jaar.
Laat ik eerst maar zeggen dat ik het echt heel goed vind dat dit onderzoek wordt gedaan. Het in een vroeg stadium ontdekken van baarmoederhalskanker verhoogt de kans op genezing, dus ja, natuurlijk laat ik me even nakijken.
Maar toch… het is toch een beetje ongemakkelijk. Nou heb ik een leuke dokter, een vriendelijke man, niet onaantrekkelijk en redelijk jong, maar om nou meteen met de benen wijd te gaan, dat voelt toch ongepast. Keurig geknipt en geschoren, fris gewassen, goed ondergoed… Een beetje zoals date nummer x, maar dan zonder wijn, zeg maar.
Eenmaal over de eerste schaamte heengestapt, lig je vervolgens op een niet bepaald comfortabele tafel in een wat je op zijn minst gênante houding zou kunnen noemen te wachten tot de dokter de moed bijeen heeft geraapt om even bij je binnen te gluren.
En dan hè. Nou heb ik helemaal geen klachten ofzo, maar het is toch spannend. Wat als…? Ellen zou Ellen niet zijn als ze daar niet eens even flink over zou gaan piekeren en spontaan hypochondrisch zou worden.
In mijn gedachten hebben zich al aardig wat scenario’s afgespeeld. De dokter kijkt met verbaasde blik naar binnen en begint zijn relaas met “nou mevrouwtje - ouwtje - ouwtje - ouwtje” tot zijn stem wegsterft in de krochten van mijn vrouwelijkheid. Of dat hij wit wegtrekt en drie collega’s moet raadplegen. Of gewoon een heel simpel “hmmmmmm”. Wat overigens op schrift heel anders opgevat kan worden dan in mijn hoofd het geval was.
En wat zeg je zelf als je daar ligt? Over het weer gaan praten voelt toch wat gemaakt. Opmerkingen over de schaamte die je ervaart heeft de dokter vast de hele dag al gehoord. Je wilt toch origineel zijn hè, dat je toch even een positieve indruk achterlaat. Mij kennende kom ik met één of andere stompzinnige opmerking. “Normaal ben ik niet zo gemakkelijk hoor.” Of “Misschien kunnen we beter beginnen met een drankje?”. “Zoiets heeft u vast nog nooit gezien” behoort ook tot de kanshebbers.
Waarschijnlijk gaat het heel anders. Ik moet gaan liggen in die ongemakkelijke positie, de assistente komt met haar wattenstaafjes, doet haar ding en zegt me dat ik weer kan gaan. En dan ga ik weer, enigszins opgelucht en kan ik me over 5 jaar weer opnieuw druk gaan maken. Dan word ik 40. Ai, daar had ik nog niet bij stilgestaan… Sssst… dat zien we over 5 jaar wel weer.
