#fitgirl

Ik heb een nieuwe vriend. Mijn nieuwe liefde is positief, lief, ontzettend eerlijk en erg complimenteus. En hij heet Tanita en misschien is het dan wel een vrouw, want Tanita klinkt best als een vrouwennaam. Ik heb Tanita een tijdje geleden ontmoet en de liefde is alleen maar sterker geworden. Tanita is een weegschaal. Niet van sterrenbeeld, overigens, en Tanita staat op de sportschool. Tanita weet alles van me: mijn gewicht, mijn vetpercentage, mijn spiermassa, mijn geheime fantasieën en mijn dromen. En als klap op de vuurpijl: mijn echte leeftijd. Yep. En als je me jonger schat dan ik ben, dan héb je me. Dan ga ik voor de bijl. Dan ben ik fan. En Tanita heeft er 15 jaar afgesnoept bij me, dus ik ben niet zomaar fan, maar groupie.

Vroeger had je dat tv-programma, ‘Je echte leeftijd’. Ongezonde, dikke, rokende, drinkende mensen werden doorgelicht en kregen hun echte leeftijd te horen. Over het algemeen bleken zij minstens 10 jaar ouder te zijn en die jaren moesten eraf. Het plan van aanpak was telkens erg verrassend: stop met roken en drinken, eet gezond en ga sporten. Zweten en zwoegen, huilen en kreunen en dit tot groot plezier van de kijker, die zich onder het genot van een wijntje/kaasje/biertje/bitterbal verkneukelt en voorneemt morgen dan toch echt te gaan beginnen met een gezonde leefstijl. Of overmorgen. Of niet, want hé, een wijntje per dag is gezond en ook dagelijks een blokje chocolade schijnt bij te dragen aan een gezonde leefstijl. Of een reep, dat mag ik kwijt zijn.

De lente is begonnen: Linda houdt van Holland, want heel Holland lijnt met haar mee. Feit is dat elke vrouw maar één ding wil: strak in het badpak. Ik niet. Tenminste, het badpakgedeelte. Strak, ja graag! En dus ging in oktober het roer om. Gezond is sindsdien het codewoord. Gezond eten deed ik al langer, maar wat er nu gebeurde… ik ging sporten. Ja… echt. Ik, die diverse sportscholen gesponsord heeft zonder wederdiensten te verlangen.

Lichtelijk geobsedeerd door de spieren van Rico Verhoeven had ik het plan opgevat om te gaan boksen. Ik ben een stoer wijf. Of, nou ja, ik doe graag net alsof en ga daarna op mijn bed liggen huilen. Maar voor nu ben ik stoer. Soort van. Dus ik zoeken en googelen, op zoek naar een boksschool. De websites alleen al maakten me bang. En dan had ik nog geen stoot ontvangen. Voor geen goud ging ik tussen die opgepompte, spray-tan-gebruinde, vetpercentageloze lijven staan. ik, antisport, wit en met zwabberende dijen en flubberende kipfilets. Nope. Dat. Nooit!

Inmiddels had Facebook ook lucht gekregen van mijn voorkeuren en wees me fijntjes op de nieuwe sportschool in de stad. De Sport- & Slankstudio bood dé oplossing: Pink Boxing. Hell yeah! Roze is goed, sowieso. En wit met roze handschoenen zeker. Dus ik trok de stoute (sport)schoenen aan en klom over de drempel van de sportschool. Horde één was genomen. Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder en guess what, ik sport nog steeds. Drie keer per week. Mijn spieren hebben jarenlang verstoppertje gespeeld, maar laten zich weer zien. De trainers hebben me niet alleen zichtbare buikspieren, Popeye-schouders en een dosis uithoudingsvermogen bezorgd, maar vooral ook veel plezier en motivatie. Al vervloek ik ze regelmatig als ik honderdduizend squats moet doen en bijna in mijn broek plas van de jumping jacks. Enig sadisme is ze niet vreemd, zal ik maar zeggen. Maar hé, je krijgt er zoveel voor terug: ik mag eindelijk de hashtag fitgirl gebruiken, m’n nieuwe vriend Tanita en… ik heb gewonnen van mijn lachende skinny (zie mijn blog van 10-06-2016)